Το γαλάζιο λουλούδι

Όταν χιονίσει είπε το λουλούδι

Θα κλείσουμε τα μάτια μας για ν’ ανοιχτούν

Καινούργια μάτια πιο βαθιά μέσα στη γη.

                            Αλφαβητάριο, 1955
                            Τάκης Βαρβιτσιώτης                                                                                   

Το θυμάμαι ν'ανθίζει κάθε χειμώνα στο πατρικό μου.Μικρό,ταπεινό,χωμένο μέσα σε μια χαραμάδα του τοίχου,κοντά στην είσοδο,πολλές φορές  μισοσκεπασμένο από τα χιόνια.                                                                                                                                                               






Τα χρόνια πέρασαν,εγώ έφυγα από το πατρικό μου,το ίδιο και οι γονείς μου.Το λουλούδι εξακολουθούσε ν'ανθίζει κάθε χειμώνα,χωμένο στη ζεστή αγκαλιά του πέτρινου τοίχου και μας περίμενε...

Κάποτε το πατρικό μου κατεδαφίστηκε.Ένα καινούριο σπίτι,χτίστηκε πιο κάτω.Οι γονείς μου,ξαναεπέστρεψαν και εγκαταστάθηκαν μόνιμα σ' αυτό.

Επέστρεψα κι εγώ για να περάσω τις καλοκαιρινές διακοπές μου.Στη θέση του πατρικού μου δεν υπήρχε τίποτα πια, παρά μόνο λίγες ξεχασμένες πέτρες.




Και τότε το είδα να ξεπροβάλλει δειλά,πίσω απ'αυτές

Μισοσκεπασμένο,έρημο, εγκαταλελειμμένο.

Το ξεσκέπασα με προσοχή και όταν έφυγα το πήρα μαζί μου.
Το φύτεψα στο δικό μου κήπο κι αυτό πολλαπλασιάστηκε,γέμισε βολβούς.

Το ένα και μοναδικό γαλάζιο λουλουδάκι,το λουλουδάκι της μαμάς μου,

έγιναν δεκάδες μοναδικά γαλάζια λουλουδάκια και

 ναι .....εξακολουθούν ν'ανθίζουν κάθε χειμώνα..

                                       

Όταν χιονίσει είπε η βροχή

Κάθε μου θύμηση θα γίνει
Κι ένας καθρέφτης για την πρώτη πρώτη αυγή.



Μεσ' απ' της μνήμης μου τα κρόσσια
Ανάβρυσε τούτη η ροή
Φέγγος γαλάζιο ενός αστείρευτου ουρανού.

Τάκης Βαρβιτσιώτης, Νήματα της Παρθένου, 1987-1988)